“Pamiętaj! Tylko nie przynieś matce wstydu.” Słyszałaś to kiedyś? Ja – bardzo często. Te słowa miały być ostrzeżeniem przed głupimi pomysłami. Powtarzane wiele lat na głos, a potem dalej już w mojej głowie, zadziały, jak hamulec ręczny… zanim cokolwiek zrobiłam, myślałam, czy aby się nie wygłupię i nie przyniosę wstydu… Opinia innych stała się dla mnie kluczowa… Wolałam być wycofana,  spokojna i niewyróżniająca się. Jak to mawia mój mąż – ozdoba jego domu. Nawet podobało mi się to określenie. Do czasu, gdy zaczęłam się też tak czuć… jak piękna, delikatna, porcelanowa lalka.

W sercu pragnęłam wyjść ze szklanego, introwertycznego klosza, zasmakować życia i stworzyć coś wyjątkowego! W środku bezsilnie płakałam, a na zewnątrz przywdziewałam uśmiech…  wątpliwości i pragnienia przeplatały się nieustannie…

W swojej niemocy, poprosiłam Boga o rozwiązanie i – jak wierzę – w odpowiednim czasie mi je dał… dziś, po latach przyglądania się i nauki, jestem gotowa, by podzielić się tym z Tobą! Jeśli znasz ból przeszywającego lęku przed działaniem, lęku przed oceną, ból zależności od innych, poczucia bycia niewystarczająco dobrą, to pomogę Ci go oswoić, bo wierzę, że są ludzie, którzy potrzebują Twojej historii…